Nieważne co na zewnątrz #2 - Prowokator.

- Paweł? Co ty tu robisz? - Brunetka nagle wstała i podeszła do zupełnie nieznajomego Dawidowi szatyna z włosami do ramion i kolczykami w uszach i wardze. Przytuliła go, po czym odsunęła się i zaczęła iść z nim w stronę brązowookiego, rozmawiając. Jednak brązowooki nie słyszał o czym.
Do czasu.
- Nie mówiłaś, że jesteś z koleżanką . To może ja wam nie będę przeszkadzać. - Kolejna osoba która pomyliła go z dziewczyna.Niby zdążył się do tego przyzwyczaić, jednak dalej nieco go to denerwowało.
- Em... Bo wiesz...
- Jestem chłopakiem. - Przerwał jej jasnowłosy, uśmiechając się sztucznie. W jednej chwili zapanowała niezręczna cisza.
- Tak właśnie, to jest Dawid. Dawid to jest Paweł. - Zielonooki uśmiechnął się pod nosem. I zaczął się śmiać, jakby ktoś opowiedział żart, który śmieszył tylko jego. Dawida powoli zaczęło to irytować.
- Chcesz mnie nabrać, tak? - Zapytał "Paweł", powoli się uspokajając.
- Czy tak twoim zdaniem wygląda dziewczyna? - Odrzekł wkurzony Dawid. Miał ochotę mu przywalić, ale widział, że to przyjaciel Agnieszki, więc starał się uspokoić.
- Tak. Jesteś bardziej damska od Agnieszki. Ją mógłbym uznać za chłopaka, ale ty? Niemożliwe.
- Możliwe. - Ciemnowłosy zbliżył swoją twarz blisko jego.
Za blisko.
- Udowodnij. - Wyszeptał uśmiechając się chytrze. Dawid poczuł jego ciepły oddech na swojej twarzy i szybko go od siebie odsunął. Spojrzał na brunetkę, ta siedziała i przyglądała się wszystkiemu. Zaczynał mieć wrażenie, że podoba jej się to ''przedstawienie''.
- Spierdalaj ode mnie. - Na twarzy Dawida nie malował się już ten sztuczny uśmieszek, ale wściekłość. Paweł westchnął i obrócił się do ich tyłem.
- A już miałem nadzieję. No cóż, idę. Spotkamy się następnym razem. Jak ty się nazywałaś? - Zapytał odwracając lekko głowę w stronę jasnowłosego.
- Następnego razu nie będzie. - Dawid uśmiechnął się z nienawiścią.
- Tak myślisz? To pa.
- Na razie. - Odezwała się nagle Agnieszka, machając mu. Jednak Dawid nie miał zamiaru odezwać się już ani słowem. Spojrzał jedynie na brunetkę z wściekłością. - Przepraszam cię za niego. Lubi prowokować. - Skierowała się do niego, nieco skruszona.
- Czemu nic nie zrobiłaś?
- Przyznam się trochę mnie to śmieszyło. Wybacz.
- Masz dziwnych znajomych. - Westchnął.
- Dobra. Nie narzekaj. - Nagle zadzwonił telefon Agnieszki. Odebrała go szybko.
- Halo? Ok zaraz będę. - Rozłączyła się, chowając telefon do kieszeni. - Sorka, ale muszę już iść. Poradzisz sobie sam z dojściem do domu?
- Tak. Dam radę.
Agnieszka przytuliła go i rozeszli się w dwie różne strony.
Dawid szybko poszedł do domu, gdzie teraz właściwie jeszcze nikogo nie było, a z powodu ze nie spał do czwartej, był dosyć zmęczony, więc położył się na kanapie, przykrył kocem i zasnął..